همه ی ما دروغ را تقبیح می کنیم. اما عقلمان می گوید در موارد خاصی برای جلوگیری از خطر آدمهای خطرناک می توان دروغ گفت.
اما آیا خدا یا پیامبران اجازه ندارند برای مصلحت های خیلی مهم دروغ بگویند یا اغراق کنند یا همه ی راست ها را نگویند؟
شاید پیامبران برای کنترل عموم مردم که گیج و گول و سطحی هستند دروغ های بسیاری گفته اند. به نظرشما مخالف عصمت است؟
ولی اگر ائمه ی دین بر خلاف عقل عمل کنند عصمتشان زیر سوال می رود. در حالی که شاید خیلی ها فکر کنند معصوم بودن پیامبران و امامان، یعنی خیلی صاف و ساده و لوده بوده اند.
اگر بپذیریم ادیان نقش اجتماعی و سیاسی زیادی داشته اند، ناچار باید بپذیریم برای کنترل آدمها دروغ هایی گفته باشند. مثلا ابدی بودن قوانین اسلام یک سیاست اسلام بوده که مردم زمان خودش را از سرکشی و هوس بازی بر محور ناآگاهی باز دارد. تا به بهانه ی زمان مند بود احکام هرج و مرج نشود.
مثلا امام صادق فرموده: حلال محمد حلال الی یوم القیامه و حرام محمد حرام الی یوم القیامه.
چه بسا امام صادق این جملات را برای حفظ نظم اجتماعی و کساد کردن دکان دین سازان نوپدید آن زمان فرموده باشد.
اما همه جوانب این جمله را توضیح ندادند. چرا که بدیهی است که "قانون" (چه الاهی باشد چه بشری) ذاتا مکان و زمان مند است.
